Güneş’in düşünceyle ilişkisi ışığının varlık ile ve ışığın hakikat ile ilişkisi üzerinden değerlendirildiğinde bir ontolojik boyut da kazanır. Platon’un mağara alegorisinde Güneş hem fenomenal dünyanın hem de hakikatin kaynağıdır. Platon’un İyi’si, uzay-zamanın dışında, mükemmel ve ebedi bir formdur; bu form diğer formları anlamamıza da izin verendir. Platon, İyi’yi Güneş’e benzetir; ikisi de bizim şeyleri görmemize/anlamamıza olanak verir. Hegel’e göre arı-ışıkta görmek olanaksızdır; Tin’i oluşturan bizler de az ya da çok karanlığı bir gölge ortamını çağırırız. Hegel’de görmek, gölgede bütünü bilmektir. Jung’da persona, olmayı arzu ettiğimiz, dünyanın bizi öyle görmesine çalıştığımız tarafımızken; gölge ise bilinçdışında itilmişler, dürtüler, toplumun kabul etmeyeceği eğilimler, korkular ve utanç verici arzularla ilişkilidir. Ancak gölge; canlılığın, doğallığın ve yaratıcılığın da kaynağıdır – kişinin gölge tarafıyla ilişkisini koparması onu renksizleştirir, makineleştirir. Bu vesileyle, herkese güneşiyle gölgesi ilişkide, dengeli hem huzurlu hem yaratıcı bir yaz dileriz.
Işığa özlem, bilince özlemdir. - Carl Gustav Jung
Read More